میان گروه‌ها، افراد و طبقات اجتماعی یکدلی و یکسانی مطلقی وجود ندارد و انواع تفاوت‌ها و ناهمسانی صوری و باطنی خودنمایی می‌کند بطور مثال رده‌های مختلف شغلی؛ چون استادی شاگردی؛ کارگری کارفرمایی و دیگر دوگانگی‌ها، مانند نیرومندی، ناتوانی، ثروتمندی؛ تهیدستی، سرشناسی، ناشناسی و وجود دارد اینها همه در ظاهر عوامل تفرقه افکن و تمایزآفرین اجتماعی است و گرایش‌هایی گروهی را بطور عموم آسیب پذیر می‌سازد در اینجاست که تعالیم والای رفق و مدارا مطرح میشود تنها چاره ساز این همه اختلافات، نوعی نرمش، مهربانی و سازگار بودن است تا هر کس در هر منزلت و پایگاه اجتماعی، فرهنگی، خانوادگی، اقتصادی و یا هر شغلی قرار دارد با دیگران که فقدان این پایگاه‌ها هستند یا در رتبه پایین‌تری جای دارند با دلسوزی، مهربانی و فروتنی برخورد کند و همه این را بدانند که انسانها همه یک نوعند و تفاوت‌ها همه صوری، ظاهری و عرضی است و هیچیک به خودی خود برتری یا امتیازی ندارد.
اسلام که دین جامعی است نیز به این موضوع اهمیت زیادی داده است و انسانها را به سعه صدر و گشاده دلی تشویق می‌کند.
پیامبر اکرم(ص) در این مورد می‌فرمایند: ایمان مومن به کمال نمی‌رسد، مگر سه خصلت در خویش پدید آورد (از جمله اینکه) از همه مردم، سعه صدر بیشتری و گشاده‌تر (و تحملی فزون‌تر) داشته باشد.
در این مورد امام علی (ع) فرمودند: مومن در زندگی راستگو است و دلی.
کانون فرهنگی هنری آوای انتظار منبع
درباره این سایت